Alweer een week in Cuba!

Hola todos!

Het gaat goed hier, maar ik moet nog wel wennen hoor. De eerste week zit er op! Vele leuke momenten met nieuwe mensen en een nieuwe omgeving, maar soms ook ingewikkeld door de Cubaanse systemen. Sleutelwoorden: warm, rumoerig, wachten, water, lieve ‘hospita’s’, Que?, spaans=lastig. Maar ik heb het naar m’n zin !
Het is een wat lang verslag geworden, maar tegelijkertijd m’n dagboek, dus alles is te skippen ;)

Za 30-8:
10.30u vlucht Amsterdam  Havana, om 14.45u lokale tijd aangekomen in Havana. Het is hier 6 uur vroeger dan in Nederland.
Goede vlucht gehad en me prima vermaakt. Eenmaal zicht op Cuba: groen en vlak, niet geheel onbekend ;)Geld gewisseld bij het wisselkantoor, euro’s naar CUC (1 euro = ong 1.26 CUC). De taxi naar het centrum deelde ik met een Belgisch stel. De grote, karakteristieke, oude Amerikaanse wagens reden veelvuldig voorbij. En zonder ook maar één reclamebord gezien te hebben, werd ik in een tropische regenbui voor de deur afgezet. Carmina had me snel in de gaten. Ik kreeg een warm welkom ook door José Luis. Een rondje door het appartement met uitleg over de kamer/douche/ontbijt etc. volgde. Het plan is dat ik mijn gehele periode in Havana verblijf bij deze ‘familie’. Het is niet ongebruikelijk om in Cuba te verblijven in een ‘casa particular’: casa=huis, particular= particulier. Carmina (72) en José Luis (80) verhuren 2 kamers en ontbijt, diner en kleding wasservice zijn inclusief. Dit geldt niet voor alle casas en de prijzen verschillen. Een casa staat geregistreerd bij de overheid (?) en de verhuurders moeten aangeven wie wanneer bij hen verblijft en een bedrag afstaan aan de staat. Na een koude douche en de registratie kon ik aan tafel voor een echte Cubaanse maaltijd: rijst + zwarte bonen + roerbakei + avocado + fruit. Om 20u is het donker. Ik heb het journaal gekeken waarvan ik slechts woorden begreep. Daarna naar bed (omgerekend was het 3.00u ’s nachts)

Zo 31-8:
Na een lange en wat onrustige nacht door de herrie op straat en de warmte (ondanks de ventilator) werd mijn ontbijt klaargezet door José Luis (dagelijks: 2 banaantjes, mangosap, water, broodje met (ham/)kaas, koffie). Geld gewisseld met José Luis: van CUC naar ‘peso nacional’. 1 CUC = 24. Wanneer ik met wat moet betalen, was me nog niet helemaal duidelijk, maar ik zou het nodig hebben. Na de adviezen: neem genoeg water mee, laat je paspoort en bankpassen thuis, neem weinig geld mee, hier heb je een extra plattegrond van Havana etc. kon ik op stap…
Ik startte bij Plaza de la Revolución met het monument van José Marti. De eerste foto’s werden gemaakt! Daarna heb ik de route naar de universiteit verkend, waar ik in mijn eerste week een talencursus doe. Aldaar aan de praat geraakt met een vriendelijke Afrocubaanse vrouw, docent aan de universiteit. Leuk gepraat en ze wees met de weg naar een bijzonder straatje, Cajellón de Hamel, met veel Afrocubaanse kunst buiten en binnen (muurschilderingen, objecten, schilderijen) en een paar cafeetjes. Daarna de vraag of ik een typisch verfrissend drankje ‘négron’ wilde drinken (geen alcohol, niet duur etc.). Leek me leuk en ik was dorstig door de warmte. Het drankje was heerlijk (‘spa rood’ met limoensap, suiker en een soort mint) en het was gezellig , maar je raadt het al… dure drankjes! Ter illustratie: 1 drankje was een derde van haar maandsalaris. Oké ze verdienen hier weinig, maar ze had zelf nooit iets gaan drinken daar. Ook al had ik bedacht het niet te doen, ik ben dus regelrecht een toeristenval ingelopen. Daarna haar gedag gezegd en richting Hotel Nacional gelopen. De eerste blaren had ik al te pakken, maar naar huis gaan was geen optie (vond ik). Hotel Nacional, een 5 sterren hotel uit 1930 en sinds 1992 een nationaal monument, heeft een mooi uitzicht op zee en het oude deel van de stad. Daarna naar park Copelia met meerdere kraampjes met het voor Cuba befaamde Copelia ijs. Volgens het boekje staat er altijd een rij en voor nu was dat juist. Wandeling vervolgd door de kleurrijke straten van de wijken Vedado en Centro Habana. De huizen, winkels, straten e.d. zijn zeer zeer slecht onderhouden. Soms onbegrijpelijk dat er gewoond wordt in die huizen, wel karakteristiek natuurlijk. Eigenlijk was het vooral warm en meer van hetzelfde, maar ik wilde graag een beetje feeling krijgen met de straten en de mensen. Jong en oud roept of fluit je na en niet alleen naar een toeristische verschijning als ik, maar ook naar de Cubaanse dames. Ergens wat gedronken en verderop wat gegeten. En toen was het 13.30u en had ik het gevoel dat ik er al een dag op had zitten. De tijd gaat zoveel langzamer als je ergens alleen rondloopt ‘zonder doel’. Ik had gehoord dat er Afrocubaanse dans zou zijn om 14.00u in de Cajellón de Hamel ter afsluiting van de zomer, dus daar naar toe gegaan, maar helaas was er geen danser te bekennen. In een cafeetje een Tukcola (de lokale cola) gedronken en een paar hoofdstukken gelezen. Daarna terug naar ‘huis’, vermoeid van de indrukken? Warmte? Jetlag? Lopen? Carmina was een film aan het kijken met Spaanse ondertiteling en ik kon het grotendeels volgen, gelukkig! Voor het eten nog even geslapen en wat Spaanse grammatica ‘gestudeerd’. Het kloppen op de tafel was het sein dat ik aan tafel mocht komen. Op zondag staat er altijd ‘una comida ligera’ (een lichte maaltijd) op het menu, wat betekende een broodje tonijn + avocado + fruit. Aan fruit geen gebrek, groente is een ander verhaal. Opnieuw een poging tot het volgen van het journaal (want van ‘niet kijken’ verbetert mijn Spaans sowieso niet…) waarbij er steeds veel nationale aandacht is. Wederom ging ik vroeg naar bed.

Ma 1-9:
Toen mijn wekker ging, was Carmina al vertrokken naar haar werk (aan de universiteit). José Luis is ‘altijd’ thuis en doet veel in het huishouden en verzorgde mijn ontbijt. Mijn waterflesje vulde ik met de flessen uit koelkast. Het kraanwater zou je moeten kunnen drinken, maar Carmina en José Luis koken elke dag water en zetten dat koud. Daarna kon ik met mijn collegeblok in de tas richting de universiteit voor de talencursus. De eerste dag bestond uit uitleg, een test en een rondleiding over het universiteitsterrein. Nog geen lessen helaas. De test bestond uit een schriftelijk en mondeling onderdeel en bepaalt welk niveau (1-5) je mag doen. Ik doe de cursus om de taal beter te leren, maar ook om mensen te ontmoeten. De cursus wordt gedaan door veelal jonge mensen uit heel de wereld; Australië, Nieuw-Zeeland, Japan, China, VS, Noorwegen, Zweden, Ierland, Duitsland. Na deze ochtend had ik direct een paar ‘amigos’ (=vrienden) om de middag mee op te trekken. Zij spraken nagenoeg geen Spaans waardoor ik niet mijn Spaans, maar wel mijn Engels kon oefenen. Nadat we ijs gegeten hadden bij Copelia (inderdaad erg lekker), liepen we via de Malecón (= de boulevard) naar Habana Vieja (= oud Havana). We zijn met z’n drieën (een Duitse broer en zus) met een Amerikaanse oldtimer incl. Engelstalige gids de stad door gereden. Het rijden was erg verfrissend op deze wederom warme dag. In dit deel van de stad zijn er pleinen, de straten zijn smaller en er zijn meerdere highlights en musea. Leuk om gezien te hebben! Het einde van de middag naderde en de vermoeidheid sloeg weer toe (nog steeds jetlag? Warmte?). Het zou een kilometer of 5 lopen zijn, dus een taxi zou handig zijn. Je hebt hier keuze uit veel verschillende soorten taxi’s: fiets taxi’s, motortaxi’s, officiële taxi’s met meter, taxi’s zonder meter, taxi’s colectivos. Lekker duidelijk dus, not! Zo’n taxi colectivo stopt alleen langs ‘grote’ wegen en deel je met meerdere mensen waarbij onderweg mensen in en uit stappen. Ze stoppen wanneer jij wilt langs zo’n route en het zijn goedkope ritjes (10 peso nacional). Ideaal zou je denken, maar tot zover de theorie, want hoe je die taxi’s kan herkennen en wat de ‘grote’ wegen zijn is me nog een raadsel. Bij 2 andere taxi’s had ik het idee dat ik werd afgezet dus ik ging aan de wandel. Bij een reguliere bushalte gevraagd aan een dame welk busnummer ik moest hebben en zo kwam ik thuis. Die reguliere bussen, Omnibussen, zijn een volgend raadsel... Ze zijn er in overvloed en o-ver-vol, maar welke bus gaat waar naar toe? En dan vergeet ik nog de andere soorten bussen. Oftewel, gewend raken aan het Cubaanse vervoer, het Cubaanse geld etc. duurt langer dan 2 dagen. Maar het was een leuke dag! Eenmaal thuis, was het al bijna etenstijd. Daarna nog even aan de studie. Afwassen o.i.d. zit er toch niet in... Ik moet vooral vakantie vieren, uitrusten en zeker niet meehelpen :P.

Di 2-9:
Na weer een goede nacht, maar nog steeds rumoerig, wandelde ik naar de universiteit (15-20min). Ik schrok even toen ik zag dat ik was ingedeeld in de klas ‘avanzado’ (= 4-gevorderden). Blijkbaar had ik goed genoeg mijn rijtjes werkwoorden geleerd op de middelbare school, maar spreken is iets geheel anders! Ik zag enkele namen van mensen die ik de dag ervoor had ontmoet op de lijst staan en wist eigenlijk wel zeker dat een niveau lager fijner zou voelen en zo geschiede. Ik zit in een klas met 12 studenten en we hebben een docente die ik goed kan volgen. De lessen zijn van 9.00-13.20u met 2 pauzes. Na een kennismakingsrondje oefenen we met spreken middels dialogen over diverse onderwerpen. Daarna krijgen we een boek met oefeningen. Het gevoel van de middelbare schooltijd is weer even terug: sla je boek open op pagina 17, oefening 1, Jozien en Emma zeg het maar. Daarna met Jakob, een Noor die Havana veel beter kent, de middag doorgebracht. O.a. geluncht bij een van zijn favoriete adresjes, naar een markt geweest, een lekker ‘cakeje’ gehaald in een klein achteraf straatje en naar een restaurant geweest op de 33e verdieping van een gebouw voor een overweldigend kleurrijk uitzicht over de stad. Eenmaal thuis heb ik, jawel, huiswerk gemaakt! Wanneer ik thuiskom staat eigenlijk altijd de televisie aan, meestal ook tijdens het eten en gedurende de hele avond. En soms kijken ze allebei naar iets anders in dezelfde ruimte… Ik moet er nog achterkomen of het met gewoonte, leeftijd of hobby te maken heeft. En het gaat maar door, want er zijn geen reclame onderbrekingen. Zowel op tv als in de straten zie je geen reclames, best prettig!
Carmina heeft vandaag gebeld met een dame die over de formaliteiten van mijn stage (en visa?) gaat, zodat ik goed voorbereid met de juiste papieren kan verschijnen. Carmina en José Luis zijn zeer hulpvaardig en gezien de bureaucratische praktijken van Cuba zeg ik geen ‘nee’ tegen hun hulp. José Luis gaat morgen postzegels voor me kopen; onderdeel van de ‘juiste papieren’. Ik laat het maar over me heen komen…

Wo 3-9:
De routine zit er al aardig in en ik liep de les in alsof ik hier al weken ben. Toch wel vreemd als ik bedenk dat dit de 4e dag in Cuba was. Niet echt nieuwe dingen geleerd, maar wel veel gesproken tijdens de les. En het is nog steeds erg leuk om met nieuwe mensen Spaans te leren, waarbij iedereen zo zijn eigen redenen heeft. Daarna naar de ‘póliclinico’ (= polikliniek) gelopen om kennis te maken met mijn ‘begeleidster’, dr. Fundora Alvarez. Ze was druk bezig met studentzaken, maar had tijd voor een korte kennismaking. Nu wist ik in ieder geval zeker dat ze mij verwacht aanstaande maandag. Daarna met een lokale bus naar huis, wat me heel wat zweetdruppels bespaarde. ‘Thuis’ gelezen en gestudeerd. ’s Avonds stond er spaghetti op het menu, spaghetti a la cubana?! Een bordje spaghetti naturel met op tafel een pak gezeefde tomaten en geraspte kaas, buen aprovecho (= eet smakelijk)! Wederom een avond thuis gebleven, want hoe en wat met taxi’s – ’s avonds – donker etc. heb ik nog niet uitgevogeld. Ondanks dat toch steeds meer gewenning, want voor ik het wist was het bedtijd zonder dat ik vermoeid was .

Do 4-9:
Buenos días! Cómo dormiste? Bien? Quieres desayunar? (= goedemorgen! Hoe heb je geslapen? Goed? Wil je ontbijten?) Het zijn de gebruikelijke woorden waar mijn dag mee start. Wanneer ik aan José Luis vraag hoe hij heeft geslapen in de formele ‘u-vorm’, is zijn reactie: ‘zeg maar jij, we zijn tenslotte familie’. Aan de ‘ontbijttafel’ gesproken over het een en ander. In Cuba gaan mannen met pensioen op hun 65e en vrouwen op hun 60e. Een jaar of vijf geleden was dit respectievelijk 60 en 55 jaar, maar het was nodig dat men langer doorwerkt.
Ik vertrek nadat de man des huizes (Cubaanse opa?)mij een zoen op mijn wang heeft gegeven en een fijne dag heeft gewenst. Het bespreken van de oefeningen en grammatica gaat erg langzaam. Veel dingen weet ik, maar pas ik nog niet altijd toe tijdens het spreken. Weer een momentje dat ik dacht, ‘had ik niet beter het gevorderde niveau kunnen doen…’. Maar ik leer wel! Ondanks dat ik nu mensen in de klas heb met wie ik Spaans zou kunnen oefenen, wordt er in de gang veel Engels gesproken als het eenmaal pauze is. Tijdens de pauze een Nederlandse studente ontmoet, Evelien. Zij is ook pas sinds een paar dagen in Cuba. De plannen om zaterdag naar het strand te gaan, zijn gemaakt .
’s Avonds zou ik met wat ‘vrienden’ van de cursus wat gaan drinken bij ‘casa balear’. Maar na lang wachten, was nog steeds niemand verschenen. En even appen of bellen zit er dan niet in, dus helaas terug naar huis. Om dit snel te vergeten, ben ik gauw gaan douchen en slapen.

Vr 5-9:
Vandaag was een belangrijke dag, want na de les zou ik naar doctora Lourdes gaan om de formaliteiten van mijn stage te regelen. Het bleek dat mijn ‘vrienden’ wel wat waren gaan drinken, maar om verschillende redenen te laat waren. Massale verontschuldigingen, maar ach niets meer aan te doen. Na de les nog wat telefoonnummers bemachtigd zodat ik contact kon houden met mijn medestudenten en vervolgens naar een bushalte om richting doctora Lourdes te gaan. Het thema van die middag werd ‘wachten’. Ik moest meer dan een uur wachten op de juiste bus. Na zo’n 50 minuten staan in een overvolle, warme bus was ik dichtbij Centro de Convenciones waar ik moest zijn. Nadat ik van het kastje naar de muur was gestuurd, had ik het gebouw gevonden en werd ik verwezen naar de juiste kamer. Ze was nog in gesprek, dus ik moest even wachten. Helaas heb ik nog geen stage contract kunnen fixen… Het bedrag op mijn betalingsbewijs komt niet overeen met het bedrag op de papieren die ze hier hebben. Dus er moet gebeld worden met de bank en dat kan niet meer om 16.00 uur ’s middags dus ‘sorry’, kom maandag maar terug. Het is bijna normaal dat het hier zo gaat, maar ik baalde als een stekker. Ik heb nog aangegeven dat ik best wel ‘het verschil’ wilde bij betalen, maar ze was niet te overtuigen. Daarna ‘gewacht’ op de bus terug naar huis. Ik had best wel dorst, maar je durft niet wat drinken te gaan halen, want wie weet komt net op dat moment de bus en kan je opnieuw een (half) uur wachten. Onvoorspelbaar in ieder geval! Het is dus nog niet ‘zeker’ dat ik maandag kan starten. Je kan niets anders doen dan je erbij neerleggen, maar daar ben ik niet de beste in zullen we maar zeggen ;). Eenmaal thuis, was het al bijna etenstijd. Met wederom een lekkere maaltijd en een gezellig gesprek kon ik het ‘contract gedoe’ snel vergeten. ’s Avonds met Emma, een Amerikaanse, afgesproken en haar Cubaanse vrienden. Hèhè, ook mijn eerste cocktail in Cuba was een feit. Beter gezegd cocktails, want een mojito voor omgerekend zo’n 0.50 eurocent smaakte naar meer! Daarna naar de Malecon gegaan. Langs de boulevard is ‘chillen’ het sleutelwoord. Daarna naar een club. Het bleef erg rustig, maar ik heb een dansje gewaagd. Komende week ga ik salsa lessen regelen, want ik kan niet achterblijven hier ;) Al zal ik nooit zo’n soepele danser worden als de Cubanen... Ik ben lopend teruggegaan naar huis en ‘ja’ dat was veilig (Carmina alias mijn Cubaanse oma voorzag geen problemen).

En nu is het zaterdag. Het is heel leuk om even wifi te hebben en wat app berichten te kunnen ontvangen  Ik ga afsluiten hier, want anders staan mijn maatjes om naar het strand te gaan op mij te wachten.

Hasta luego!
Jozien